Ale Meksyk. Czyli kolejna wyprawa do Ameryki Łacińskiej

Długo nie wiedziałam, czy na pewno polecimy. Jesienne trzęsienia ziemi podziałały na naszą turystyczną wyobraźnię. Meksyk, fajna sprawa, ale nie za cenę bezpieczeństwa, a w tym przypadku nawet życia.

Kiedy wszystko było już gotowe do wyjazdu nie zostało nic innego jak ruszyć na podbój kraju Fridy i Mariachi.

Najpierw stolica i pobyt u niesamowitych sióstr misjonarek od świętej Teresy z Lisieux. Plany przygotowany w kraju zrealizowaliśmy w 100%. Opatrzność sprawiła, że mieszkaliśmy w sąsiedztwie Mamy z Guadalupe. Siostry mają swój dom niedaleko bazyliki. Niesamowite miejsce. Ruchomy chodnik i wszystko tak, jak opisuje to pan Wojciech Cejrowski w swoich relacjach. Chwilami, czuliśmy się jak w jego programie. Bazylika stara, nowa i kaplica św. Juana Diego na wzgórzu Tepeyac, na którym zbierał róże, by dać dowód słowom Maryi. Można tam chodzić, chodzić i kontemplować wydarzenia sprzed kilku wieków. Tysiące myśli, intencji i próśb. Oby wszystkie zostały wysłuchane.

Muzeum antropologii i historia wszystkich plemion. Niesamowite. Żywy wykład historii Meksyku i ościennych krajów. Aztekowie, Majowie, Toltekowie, Olmekowie, wszystko podane jak na tacy tylko chłonąć i brać garściami.

Piramida Słońca i zaparty dech. Piękny widok. Są miejsca i chwile kiedy człowiek nie wie co powiedzieć. Ja zaniemówiłam właśnie tu. Ale Meksyk!! Tym razem to wyraz zachwytu i podziwu dla Stwórcy. Przy piramidzie pierwszy obiad i kurczak w czekoladzie, towarzystwo Mariachi. Klimat istnie meksykański.

Zwiedziliśmy jeszcze Casa Azul, dom Fridy Kahlo. Urocze miejsce. Trudne i skomplikowane życie malarki natchnęło nas do kilku refleksji i przemyśleń.

Po tygodniu ruszyliśmy na podbój wybrzeża. Kolejne dni spędziliśmy u naszych dobrodziei w Vera Cruz nad Zatoką Meksykańską, którzy nie mogli się nadziwić, że chcemy chodzić na plażę zimą.

O czym warto pamiętać w Meksyku. Warto chodzić w towarzystwie jakiegoś „tubylca”. To zawsze zwiększa poczucie bezpieczeństwa. Nam towarzyszyła Enriqueta i dzięki temu wróciłyśmy całe i zdrowe. Meksyk to ogromne miasto. Bez jej asysty gubiłybyśmy się regularnie. Dobrze mieć torbę z ważnymi rzeczami blisko siebie, bo złodzieje prześcigają się w metodach dotarcia do naszych kosztowności. Tradycyjnie biżuterię zostawiłyśmy w domu.

Meksykańskie metro nie oddaje biletów wprowadzonych do kasownika przy wejściu. Warto o tym pamiętać by nie blokować bramek jak to mi się przydarzyło. Będąc w toalecie papier należy wyrzucać do kosza, w przeciwnym razie toaleta ulegnie zatkaniu.

Do zwyczaju i dobrego tonu należy dawanie napiwków kelnerom. Uznaniowo przyjmuje się 10 do 20% wartości rachunku. Brak napiwku jest bardzo źle widziany.

Przed wyjazdem słyszałam wiele o ciekawostkach kulinarnych Meksyku.Nie posmakowały mi chapulines – koniki polne zanurzone w dużej ilości przypraw. Escamoles nie udało nam się zakosztować, to nie był czas na larwy mrówek. Kurczak w czekoladzie – mole przyrządzony przez Aurorę, wyśmienity. Mezcal, tortille, frilojes, nopales - spróbowaliśmy wszystkiego czym raczyli nas nasi dobrodzieje. Jednak bezkonkurencyjna okazała się kawa z Vera Cruz. Dużo dobrego o niej słyszałam przed wyjazdem i rzeczywiście pyszna. Rozsmakowałyśmy się w guayabie – małe żółte owoce, podobne do pigwy.

Wyprawa do Meksyku to kolejne nowe, wspaniałe doświadczenie, które będziemy wspominać jak dar Niebios.Teraz Kostaryka? Czas pokaże.

Anna Żołądek, Orneta

Czytaj e-wydanie ">kliknij