Nie boję się wskoczyć do głębokiej wody

Z Lilianą spotkałem się w hali sportowej. Trudno o lepsze miejsce, żeby porozmawiać z człowiekiem, którego do naszego miasta przywiódł… ping pong. Szybko przeszliśmy na ty, bo z Lilianą inaczej nie można.

- Były to w sumie trzy powody. Nigdy nie chciałam wyjeżdżać z Polski, a byłam wielokrotnie zapraszana przez mieszkającą w Stanach przyjaciółkę. W latach 80-tych w trakcie studiów, pracowałam z niewidomymi, niepełnosprawnymi dziećmi. Zdałam sobie sprawę, że wyjeżdżając do Stanów mogłabym spróbować zorganizować im jakąś pomoc, jak choćby zebranie pieniędzy na lekarstwa. Podróż mogła pomóc mi także w zbieraniu materiałów do pracy magisterskiej. Również, dwa lata wcześniej miałam wypadek samochodowy, w którym poważnie ucierpiała moja noga, groziła mi amputacja. Lekarze mieli podzielone zdanie co do metody leczenia. Powstała możliwość konsultacji z lekarzami amerykańskimi i to przeważyło o mojej decyzji o wyjeździe. Nie wiedziałam wtedy, że w Polsce zostanie wprowadzony stan wojenny i będę musiała zostać w Stanach na dłużej.

- Tak. Od dziecka kochałam muzykę, grałam na gitarze i pisałam piosenki. Przy pomocy przyjaciół udało mi się zorganizować w Stanach trzy duże koncerty, z których cały dochód przeznaczyłam na pomoc potrzebującym dzieciom i matkom w Polsce.

- Wciąż pracuję w muzyce. Wydałam cztery płyty swoich piosenek, napisałam kilka kompozycji do filmów. Niedawno dowiedziałam się, że jedna z moich piosenek, “Braciszkowie Skrzydlaci,” do której w roku 1978 skomponowałam muzykę, stała się w Polsce znana. Sprawiło mi to dużo radości. Oprócz muzyki zajmuję się nieruchomościami, no i oczywiście wychowaniem moich trzech synów. Ale to nie wszystko. Jestem ciekawa świata. Kilka lat temu postanowiłam spróbować swoich sił w sporcie, więc zaczęłam grać w tenisa stołowego. Gdy chcę się czegoś nowego nauczyć, nie boję się wskoczyć do głębokiej wody. Tak już mam. Obecnie w Polsce drukuję moją pierwszą książkę.

- To Szczupła Książka Grubych Wierszy (A Thin Book of Fat Poems) z moimi własnymi ilustracjami. Jest to tomik wierszy dowcipnych i głębokich, pełen przemyśleń na temat mojej wędrówki - od zagubienia samej siebie do odnalezienia.

- To był przypadek. Odkryłam, że w Nashville gdzie mieszkam, jest pan, który wymyślił robota do gry w ping ponga (Newgy Robo Pong). Skontaktowałam się z nim i zaczęłam razem z synami chodzić na zajęcia. Później gdy wybieraliśmy się do Polski, znalazłam w Internecie numer telefonu do Leszka Kucharskiego i dowiedziałam się o zgrupowaniu w Lidzbarku Warmińskim. Zbyszek i Leszek to wspaniali ludzie, którzy oddają się swojej pasji i zarażają nią innych. Z wielkim oddaniem poświęcają się dzieciom, młodzieży i takim amatorom jak ja. Postanowiłam przyjechać także dlatego, że mam tu rodzinę, którą chciałam odnaleźć.

- Tak. Odnalazłam wujka, który opowiedział mi cząstkę historii o moim ojcu, ktorej nie znalam. Tata, ktory był inżynierem hydrotechniki, projektował oraz nadzorował prace przy przebudowie jednego z mostów kolejowych na terenie miasta. To niesamowite, że udało mi się odkryć te nieznane mi fakty. Most stoi do dziś, choć nie jest już używany. Mam cichą nadzieję, że kiedyś to się zmieni.

- Jest cudowne! Lidzbark Warmiński to piękne miejsce. Uroku dodało również to, że na każdym kroku trafiałam na jakieś zagadki, których wyjaśnianie było intrygujące. Mieszkańcy których poznałam są bardzo ciepli, pomocni i serdeczni. Jestem pewna, że będę chciała tu wrócić.

Kamil Onyszk

Czytaj e-wydanie ">kliknij
Problem z założeniem profilu? Potrzebujesz porady, jak napisać tekst? Napisz do mnie. Pomogę: Igor Hrywna